آمار بهداشت جهانی ۲۰۲۱

کووید-۱۹ چالش‌های بزرگی را برای سلامت و رفاه جمعیت در سطح جهان ایجاد می‌کند و مانع پیشرفت در دستیابی به اهداف توسعه پایدار و اهداف سه میلیارد نفری سازمان بهداشت جهانی می‌شود.

اهداف سه‌گانه سازمان بهداشت جهانی، یک چشم‌انداز مشترک بین این سازمان و کشورهای عضو است که به کشورها کمک می‌کند تا تحقق اهداف توسعه پایدار را تسریع کنند. آنها قصد دارند تا سال ۲۰۲۳ به موارد زیر دست یابند: یک میلیارد نفر بیشتر از سلامت و رفاه بهتری برخوردار شوند، یک میلیارد نفر بیشتر از پوشش همگانی سلامت بهره‌مند شوند (تحت پوشش خدمات درمانی بدون تجربه مشکلات مالی) و یک میلیارد نفر بیشتر از موارد اضطراری بهداشتی بهتر محافظت شوند.

تا تاریخ ۱ مه ۲۰۲۱، بیش از ۱۵۳ میلیون مورد تایید شده کووید-۱۹ و ۳.۲ میلیون مرگ مرتبط با آن به سازمان بهداشت جهانی گزارش شده است. منطقه آمریکا و منطقه اروپا بیشترین آسیب را دیده‌اند، که روی هم رفته بیش از سه چهارم موارد گزارش شده در سطح جهان را تشکیل می‌دهند، به طوری که میزان موارد به ترتیب در هر ۱۰۰۰۰۰ نفر جمعیت ۶۱۱۴ و ۵۵۶۲ نفر است و تقریباً نیمی (۴۸٪) از کل مرگ و میرهای گزارش شده مرتبط با کووید-۱۹ در منطقه آمریکا و یک سوم (۳۴٪) در منطقه اروپا رخ داده است.
از ۲۳.۱ میلیون مورد گزارش شده در منطقه جنوب شرقی آسیا تا به امروز، بیش از ۸۶٪ به هند نسبت داده شده است. با وجود شیوع گسترده ویروس، به نظر می‌رسد موارد کووید-۱۹ تا به امروز عمدتاً در کشورهای با درآمد بالا (HIC) متمرکز شده است. ۲۰ کشور با بیشترین تأثیرپذیری از این بیماری، تقریباً نیمی (۴۵٪) از موارد تجمعی کووید-۱۹ در جهان را تشکیل می‌دهند، با این حال آنها تنها یک هشتم (۱۲.۴٪) از جمعیت جهان را تشکیل می‌دهند.

کووید-۱۹ نابرابری‌های دیرینه در بین گروه‌های درآمدی را آشکار کرده، دسترسی به داروهای ضروری و خدمات بهداشتی را مختل کرده، ظرفیت نیروی کار بهداشت جهانی را افزایش داده و شکاف‌های قابل توجهی را در سیستم‌های اطلاعات بهداشتی کشورها آشکار کرده است.

در حالی که کشورهای با منابع بالا با چالش‌های مربوط به ظرفیت بیش از حد خدمات بهداشتی مواجه بوده‌اند، این بیماری همه‌گیر چالش‌های مهمی را برای سیستم‌های بهداشتی ضعیف در کشورهای با منابع کم ایجاد می‌کند و دستاوردهای دشوار سلامت و توسعه‌ای را که در دهه‌های اخیر به دست آمده است، به خطر می‌اندازد.

داده‌های حاصل از ۳۵ کشور با درآمد بالا نشان می‌دهد که با افزایش جمعیت خانوار (معیاری برای سنجش وضعیت اجتماعی-اقتصادی)، رفتارهای پیشگیرانه کاهش می‌یابد.

در مجموع، ۷۹٪ (میانگین ۳۵ کشور) از افرادی که در خانوارهای کم‌جمعیت زندگی می‌کنند، در مقایسه با ۶۵٪ در خانوارهای بسیار پرجمعیت، گزارش دادند که سعی در فاصله‌گذاری فیزیکی از دیگران دارند. همچنین، شیوه‌های منظم شستشوی روزانه دست‌ها (شستن دست‌ها با آب و صابون یا استفاده از ضدعفونی‌کننده‌های دست) در بین افرادی که در خانوارهای کم‌جمعیت زندگی می‌کردند (۹۳٪) در مقایسه با افرادی که در خانوارهای بسیار پرجمعیت زندگی می‌کردند (۸۲٪) رایج‌تر بود. از نظر استفاده از ماسک در اماکن عمومی، ۸۷٪ از افرادی که در خانوارهای کم‌جمعیت زندگی می‌کردند، در هفت روز گذشته در تمام یا بیشتر مواقع در اماکن عمومی ماسک زده بودند، در حالی که این رقم برای افرادی که در شرایط بسیار پرجمعیت زندگی می‌کردند، ۷۴٪ بود.

ترکیبی از شرایط مرتبط با فقر، دسترسی به خدمات بهداشتی و اطلاعات مبتنی بر شواهد را کاهش می‌دهد و در عین حال رفتارهای پرخطر را افزایش می‌دهد.